MEYER, Antoine: E Schréck op de Lëtzebuerger Parnassus (Bd.12)

Mat sengen zwéi Gedichtbänn, déi 1829 resp. 1832 erauskomm sinn, huet den Antoine Meyer (1801-1857) Neiland betrueden. Et sinn déi zwee éischt Bicher, déi a lëtzebuergescher Sprooch gedréckt gi sinn. Mat sengen zéng ganz ënnerschiddleche Gedichter wollt hie weisen, datt d’Lëtzebuergescht net esou aarm an ongehuwwelt ass, wéi vill vu senge Landsleit behaapt hunn. Seng Fabelen zeechnen sech doduerch aus, datt méi dack Saachen ewéi Déieren dran optrieden. Ganz a sengem Element ass de Meyer an deem längere Gedicht Een Abléck an engem Wiertshaus zu Lëtzebuerg. E Bild no der Natur.

A sengem däitschsproochege Kommentar beliicht de Roger Muller engersäits dat historescht a literaturgeschichtlecht Ëmfeld, an deem dës zwee Bicher entstane sinn, anersäits geet hien hirer Receptiouns- a Wierkungsgeschicht no. Fir d’Erklärunge vu verschiddene Wierder an Ausdréck gräift hien esou wäit wéi méiglech op dem Antoine Meyer seng eegen Explikatiounen zeréck.